Sensoren: Systematiek

Een essentieel criterium voor het onderscheid tussen sensoren is het fysieke principe van de overdracht van het primaire signaal. In dit opzicht kunnen de meeste sensoren die tegenwoordig worden gebruikt, worden ingedeeld in de categorieën tactiel en contactloos. Tactiele sensoren verkrijgen informatie over de locatie van een meetpunt door het gemeten object aan te raken met een styluskogel, meestal een sensorbal. De resulterende doorbuiging van het sensorelement kan elektrisch of optisch bepaald worden. Optische sensoren vastleggen de locatie van een meetpunt door de reflectie van licht op het werkstukoppervlak. Bij röntgentomografiesensor wordt een objectgebied doorstraald door de X-rays en wordt de driedimensionale geometrie van het gemeten object gereconstrueerd uit de radiografische beelden. Hieruit wordt de locatie van de meetpunten afgeleid.

De sensoren kunnen hun eigen meetbereik hebben (meetsensoren) of alleen detecteren wanneer een drempelwaarde wordt overschreden (schakelsensoren). De werkingsrichting van de sensoren kan worden beperkt tot één of twee coördinaatassen (1D- en 2D-sensoren) of alle drie de assen omvatten (3D-sensoren). De meetwaarden van de respectieve niet-meetassen worden gegeven door de sensorpositie (bv. locatie van de meetas van het bolmiddelpunt bij 1D-sensoren of locatie van het objectvlak bij beeldverwerking). Sensoren kunnen afzonderlijke punten (puntsensoren), contouren (lijnsensoren) of oppervlakten (oppervlaktesensoren) meten.